حکمت هایی برگرفته ازنهج البلاغه

هر کس مصیبت های کوچک را بزرگ انگارد،خداوند او را به مصیبتهای بزرگ گرفتار سازد(حکمت 448) 

شکیبا،پیروزی را از دست نمی دهد؛ هر چند زمان طولانی بر وی بگذرد(حکمت 153) 

هنگام فتنه چون بچه شتر باش؛نه پشتی دارد تا سوارش شوند، نه پستانی تا شیرش دوشند. (حکمت 1) 

ستودن بیش از آنچه سزاوار است چاپلوسی، و کمتر از آنچه سزاوار است، درماندگی یا حسادت است. (حکمت 347) 

از خدا پروا کن اگر چه اندک باشد و میان خود و خدا پرده ای قرار ده هر چند نازک باشد.(حکمت 242) 

هنگامی که نشانه های نعمت بر شما آشکار شد، با ناسپاسی دنباله آن را از خود نرانید. (حکمت 13) 

با دعا امواج بلا را از خود دور برانید(حکمت 146) 

نه به هنگام نعمت بسیار شادمان باش و نه در سختی سست و ترسان. (نامه 33) 

زشت است فروتنی به هنگام نیازمندی، و درشتی به هنگام بی نیازی. (نامه 31) 

هر که خود رای باشد به هلاکت رسد، و هر که با مردان مشورت نماید خود در خرد آنان شریک ساخته است. (حکمت207) 

هرکس از مصیبتی که به او رسیده شکوه نماید، از پروردگار خود شکوه نموده است. (حکمت228) 

گذشت زکات پیروزی است. (حکمت211) 

هیچکس به شوخی نپرداخت مگر اینکه پاره ای از خرد خود را بیفکند. (حکمت405) 

بیشترین لغزشهای خرد زیر برق طمع است(حکمت219) 

کار هر روز را در همان روز انجام ده که هر روز را کاری است. (نامه 53) 

در اداب نفست همین بس که دوری گزینی از آنچه از دیگران ناپسند میشماری(حکمت412) 

قرآن بیاموزید که نیکوترین سخن است و آن را نیک بفهمید که بهار دلهاست. (خطبه110) 

چه بد توشه ایست برای قیامت، ستم کردن بر بندگان. (حکمت221) 

گناهی که اندوهگینت سازد نزد خدا بهتر از کار نیکی است که تو را به خودپسندی وا دارد. (حکمت46) 

هر ظرفی با آنچه در آن نهاده شود تنگ شود مگر ظرف دانش که گشاده شود. (حکمت205) 

از دست دادن حاجت آسان تر است از درخواست آن از نا اهل. (حکمت66) 

بخشنده باش ما بیهوده خرج مکن اندازه نگاهدار اما سخت گیر مباش. (حکمت33) 

هیچ شفاعت کننده ای کارساز تر از توبه نیست. (حکمت371) 

بپرهیز از کاری که صاحبش ان را بر خود روا میدارد و بر دیگر مسلمانان ناروا(نامه69) 

آنکه گرفتاری و پریشانی خود را آشکار نماید به خواری تن داده است. (حکمت2) 

خدا را خدا را درباره قران مبادا دیگران در عمل به آن بر شما پیشی گیرند. (نامه47) 

هر کس خود را بزرگ داشت خواهش های نفسش در دیده اش خوار می گردد. (حکمت449) 

هر که بسیار یاد مرگ کند از دنیا به اندکی خشنود گردد(حکمت349) 

سینه خردمند گنجینه راز اوست. (حکمت6) 

پاکدامنی زینت فقر است و شکر زینت توانگری(حکمت68) 

گوهر جان شما را جز بهشت بهایی نیست پس خود را جز به ان مفروشید.(حکمت456) 

قناعت مالی است که پایان نمی یابد. (حکمت57) 

نماز سبب تقرب هر پرهیزکاری به خداست. (حکمت136) 

اندوه خوردن نیمی از پیری است. (حکمت143) 

هر که برای دنیا اندوهگین شود: برقضای خدا خشمگین گشته است. (حکمت328) 

از دروغ دوری گزینید که دروغ از ایمان به دور است.(حکمت86) 

بدی را با کندن از سینه ی خود از سینه دیگران برکن.(حکمت178) 

چون خرد کامل گردد سخن کاهش می یابد.(حکمت71) 

در نهان از معصیت های خدا بپرهیزید که انکه بیند همو داور است. .(حکمت324) 

بخشش مهر اورتر از خویشاوندی است. (حکمت247) 

هیچ پشتیبانی چون مشورت نیست(حکمت54) 

بردباری گور بدی هاست.(حکمت6) 

از دروغ دوری گزینید که دروغ از ایمان به دور است.(حکمت86) 

بدی را با کندن از سینه ی خود از سینه ی دیگران بر کن.(حکمت178) 

سخن گویید تا شناخته شوید که ادمی زیر زبانش پنهان است.(حکمت392) 

شکیبا پیروزی را از دست نمی دهد هر چند زمانی طولانی بر وی بگذرد.(حکمت153) 

ایمان شناخت بادل، اقرار با زبان، و عمل به اعضاء و جوارح است.(حکمت227) 

از کسانی مباش که بدون عمل به اخرت امیدوارند و به خاطر ارزوهای دراز توبه را به تاخیر می اندازند.(حکمت150) 

خداوند ایمان را برای پاکی از شرک، و نماز را برای دوری از کبر واجب نموده است.(حکمت252) 

ایمان ان است که راستی ای زرا که به زیان توست بر دروغی که به سود توست بر گزین .(حکمت458) 

ناتوان ترین ادمی کسی است که در به دست اوردن دوست ناتوان باشد، و ناتوانتر از ان کسی است که دوستی را به دست اورده، از دست بدهد.(حکمت12) 

علم خود را جهل و یقینتان را شک نینگارید، ان گاه که دانستید دست به کار شوی و انگاه که یقین کردید قدم پیش نهید.(حکمت274) 

اگر با این شمشیرم بر بینی مومن زنم تا مرا دشمن بدارد، دشمنم نخواهد داشت.(حکمت45) 

اگر همه دنیا را بر منافق ریزم تا مرا دوست بدارد، دوستم نخواهد داشت.(حکمت45) 

هنگامی که از کاری بیم داری خود را دا ان بیفکن که خود را پاییدن دشوارتر است از ان چه از ان بیمناکی.(حکمت175) 

خیر ان است که مال و فرزندت بسیار شود، بلکه خیر ان است که دانش تو فراوان و بردباریت بزرگ گردد.(حکمت94) 

بخشش مهر اورتر از خویشاوندی است.(حکمت247) 

ستودن بیش از انچه سزاوار تر است چاپلوسی، و کم تر از انچه سزاوار است درماندگی یا حسادت است.(حکمت347) 

روزگار دو روز است: روزی که به سو تو و روزی به زیان تو، پس هرگاه به سو توست سرکشی مکن، و هرگاه به زیان توست شکیبا باش.(حکمت396) 

خداوند در دعا را بر بنده ای نمی گشاید و در اجابت را بر او بندد.(حکمت435) 

اندوه های وی اورده به خود را با شکیبایی و نیکوی یقین از خود دور سازد(نامه 31) 

هر که دلش شیفته دوستی دنیا گردد. دل او به سه چیز از دنیا پیوند خورد: اندوهی که از وی جدا نشود، حرصی که او را رها نسازد و ارزویی که به ان نرسد.(حکمت228) 

بدانید که از جمله نعمت ها دارایی فراوان است و برتر از دارایی فراوان تندرستی، و برتر از تندرستی پرهیزگاری دل است.(حکمت387) 

با مردم چنان بیامیزید که اگر در ان حال مردید بر شما بگریند. و اگر زنده ماندید به سوی شما روی اورند.(حکمت10) 

روز داد بر ستمگر سخت تر است تا روز ستم بر ستمدید.(حکمت341) 

از لغزش جوانمردان در گذرید که جوانمردی نمی لغزد جز ان که دست خدا به دست اوست و بلندش می کند.(حکمت20)