1394 در زیارت جامعه کبیره، امام هادی(ع) فرمودند: ائمه(ع) در بالاترین درجه حلم و بردباری و سرچشمه آن می باشند: « وَ مُنتَهَی الحِلمِ»(نهایت حلم و بردباری).
اینک به دو نمونه از حلم و بردباری آن بزرگواران اشاره می شود:
کلینی در کتاب کافی روایت کرده که امام صادق(ع) غلامی را برای حاجتی به بیرون فرستاد و غلام دیر کرد. امام صادق(ع) به دنبالش رفت و غلام را خوابیده یافت. بر بالینش نشست و او را باد زد تا غلام از خواب بیدار شد، وقتی بیدار شد حضرت به او فرمود: ای فلانی، تو را چه شده است که شب و روز می خوابی؟ شب را بخواب و استراحت کن و روز در خدمتِ ما باش. اصول کافی، ج2، ص112، رقم7
از معتب روایت شده که گفت: حضرت رضا(ع) در نخلستان مشغول چیدن خرما بود. من ناگهان چشمم به یکی از غلامان حضرت افتاد که دستاری از خرما را گرفته بود و به پشت دیوار نخلستان انداخت. نزدیک او رفتم و او را گرفتم، نزد حضرت بردم و عرض کردم: فدایت شوم من این غلام را با این دستار خرما که قصد دزدی داشت، گرفتم. حضرت به غلام فرمود: ای فلانی، عرض کرد: بلی، فرمود: آیا گرسنه ای؟ عرض کرد: نه مولای من، فرمود: برهنه ای؟ عرض کرد: نه مولایم، فرمود: چرا این دستار خرما را گرفتی؟ عرض کرد: هوس این خرما ها را کرده بودم. حضرت فرمود: آن ها را بگیر و برو، سپس حضرت به ما فرمود: او را به حال خود واگذارید. اصول کافی، ص108، رقم7
